Gisterochtend deed ik de gordijnen open en zag dat mijn tuin onherkenbaar was veranderd. Door de onzichtbaar geworden paden heeft de tuin ineens een veel natuurlijker aanzien. Planten zijn bedekt met een laag sneeuw. Ineens staan verdorde planten te pronken met hun vormen, structuren en nuances in kleur binnen het decor van de witte tuin.
Omdat de omgeving van de tuin ook wit is, lijkt het of hij doorloopt tot aan de zichtbare barrières van schuttingen van buren.
Voor de vogels is dit een moeilijke situatie. Ik heb voor extra voer gezorgd waarvan de roodborst en twee merels dankbaar gebruik maken. Vetbollen (zonder netje), zonnepitten, havermout en wat rozijnen worden weg geschrokt. Jammer dat de sierappel dit jaar geen vruchten draagt. Vorig jaar zat hij zo vol dat ik vruchten er af plukte uit angst voor takbreuk. Er zouden misschien koperwieken en kramsvogels op af zijn gekomen met de aangekondigde strenge vorst.
Af en toe komt er een groepje spreeuwen hakken in de vetbollen. Dat zijn grappige boefjes en leuk om te observeren. Ik heb er ooit één een telefoon en ook een woerd horen nadoen: ze kunnen imiteren als de beste.
De meeste tuinplanten zullen deze winter wel overleven, maar voor de Solanum Jasminoïdes (klimmende nachtschade) betekent de voorspelde strenge vorst waarschijnlijk het einde. Misschien overleeft hij het ondergronds nog met wat hulp.
In ondiepe vijvers komen kikkers nu ook in de problemen. Wanneer deze helemaal bevriest zullen ze het niet overleven.
Ik kwam op internet een forum tegen waarin mogelijke oplossingen voor dit probleem werden aangedragen. De meest hilarische vond ik wel de tip om de betreffende kikker in nood in de groentenla van de koelkast op een bedje van mos te huisvesten zolang het vriest.
Op onderstaande link kun je lezen dat een vijver minimaal 75 centimeter diep moet zijn om dieren te laten overleven tijdens een strenge winter.
https://www.ivn.nl/afdeling/de-ronde-venen-uithoorn/een-natuurvriendelijke-vijver
