In mijn vorige post “de oogst van een jaar tuinieren” eindigde ik met de constatering dat er veel plastic vervuiling in de moestuingrond zit. Half vergaan plastic dat in steeds kleinere deeltjes uit elkaar valt, maar nooit meer verdwijnt. De kleinste deeltjes die zelfs met een moderne microscoop nauwelijks zichtbaar zijn worden nanoplastics genoemd. Microplastics zijn plastic deeltjes die een halve centimeter of kleiner zijn. Het stemt me treurig te weten dat ondanks het feit dat ik al het zichtbare plastic in mijn moestuin opruim, een heleboel stukjes die niet meer met het blote oog waarneembaar zijn dus in de grond blijven zitten.
Microplastics kunnen overal terecht komen. Autobanden en synthetische kleding vormen een belangrijke bron van afgifte van microplastics. Maar er worden bijvoorbeeld ook plastic deeltjes in cosmetica producten verwerkt. Plastic is overal: in de lucht, in water, in de grond en ook in ons lichaam.
Gebruik van plastic in de tuin
In particuliere tuinen is het gebruik van plastic schrikbarend toegenomen. Kunstgras is het bekendste voorbeeld maar intussen zie je ook schermen met plastic klimop hangen, worden er plastic hagen verkocht en zelfs plastic bomen. Je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt gemaakt en door mensen gekocht.
Deeltjes van plastic gras en plastic klimop breken op een gegeven moment af of raken los en komen zo in het milieu terecht. Door zon, wind en regen wordt plastic broos en breekt in steeds kleinere stukjes. Terwijl er maatregelen worden genomen om het gebruik van wegwerpplastic terug te dringen, worden er talloze nieuwe en onzinnige plastic spullen op de markt gebracht. Het is dweilen met de kraan open.
Op de website van de Plastic Soup Foundation lees ik in een publicatie uit 2020 het volgende:
“Microplastics bevinden zich niet alleen in de lucht die we inademen en het water dat we drinken, maar zijn zelfs in staat om groenten en fruit binnen te dringen. Dit is aangetoond met twee afzonderlijke wetenschappelijke studies waarvan de eerste deze week is gepubliceerd.
Volgens de eerste, deze week gepubliceerde, studie van onderzoeker Margherita Ferrante van de Universiteit van Catania, zijn appels en wortelen respectievelijk het fruit en de groenten met de meeste microplastics.
Haar rapport, dat deze week verscheen in het tijdschrift Environmental Research, vraagt om een spoedige heroverweging van de effecten van microplastics op de menselijke gezondheid.”
Hier kun je lezen over het beleid van de Europese Unie om de plastic afvalberg en de daaruit voortkomende vervuiling te verminderen.
Het is nog niet duidelijk wat de effecten van nanoplastics op onze gezondheid op den duur zullen zijn. Maar dàt het niet gezond spreekt voor zich. Het gebruik van plastic planten en gras in de tuin is lelijk, totaal overbodig en vervuilend. De schadelijkheid geldt ook voor worteldoek, dat op den duur gaat rafelen en uiteen valt. Onder worteldoek en kunstgras is geen bodemleven mogelijk en dus is het ook nadelig voor de toch al onder druk staande biodiversiteit. Plastic zwerfafval is niet alleen voor ons, maar dus ook voor de natuur schadelijk. Denk aan vissen en vogels die plastic voor voedsel aanzien en zo verhongeren. Of de egel die vast kwam te zitten in een fastfoodbeker en dat met de dood moest bekopen.
Het beste kunnen we het probleem bij de bron aanpakken en de schappen met treurige plastic tuinartikelen als kunstgras, kunstplanten en kunstklimop heel snel voorbij lopen. Om vervolgens na te denken hoe we onze tuin op een natuurlijke, mooie manier kunnen gaan inrichten met levende planten.
